«۸۰ درصد کودکان کار در گیلان غیر بومی هستند» | بازتاب امروز

سایت گیل خبر (گیلان) نوشت: «در روز جهانی مبارزه با کار کودکان، از کودکانی روایت می‌کنیم که به‌جای نشستن در کلاس درس، روزشان را با کار در پشت میزهای زبر کارگاه‌ها یا زیر آفتاب سوزان خیابان‌ها می‌گذرانند.

کودکانی که نه فرصتی برای بازی دارند، نه احساسی از امنیت، و نه حتی مجالی برای خیال‌پردازی‌های کودکانه. برای آن‌ها، «کودکی» تنها واژه‌ای در کتاب‌هاست؛ تجربه‌ای ناشناخته و خاطره‌ای که هرگز برایشان رقم نمی‌خورد.

استان گیلان نیز از این قاعده مستثنی نبوده و با همه‌ی تاریخ و فرهنگی غنی، سال‌هاست که با این واقعیت تلخ روبه‌رو است. حقیقی که هر سال گسترده‌تر، پررنگ‌تر و نگران‌کننده‌تر می شود.

امروز در خیابان‌های رشت، به‌ویژه در مناطق گلسار و اطراف شهرداری، تصویر کودکان کاری که با دستان کوچک‌شان دستمال کاغذی می‌فروشند یا با چشمانی خسته پشت شیشه‌ی ماشین‌ها را نگاه می‌کنند، به روایتی عادی از روزمرگی تبدیل شده است.

بر اساس آخرین آمار بهزیستی، در سال‌های اخیر ۲۵۰ کودک کار در گیلان شناسایی شده‌اند که اکنون ۵۷ نفر آنان تحت‌ حمایت بوده و بیش از ۸۰ درصد این آمار را افراد غیربومی تشکیل می‌دهند.

اما پشت این آمارها، قصه‌هایی پنهان است از فقر فزاینده که نتیجه آن ورود زودهنگام یک کودک به دنیای کار است تا مهاجرت باندهای سوءاستفاده‌گر به استان که از معصومیت کودکان بهره‌کشی اقتصادی می‌کنند و گیلان را به عنوان یک مقصد گردشگری و پر تردد برای انتقال گروه‌های تکدی‌گری و کودکان کار انتخاب کرده‌اند. کودکانی با لباس‌های محلی نا آشنا که نشان می‌دهد بسیاری از آن‌ها غریبه‌اند و گرفتار در دام چرخه‌ای شده‌اند که این استان را مقصد تازه‌ی تجارت اندوه تبدیل کرده است.

علاوه بر این که این معضل آیینه‌ای تمام نما از وضعیت نابسامان اقتصادی است؛ مسئله «کودک آزاری» آشکار نیز مطرح است که ضعف نظارت‌ها و بی‌تفاوتی‌ها از سوی مسئولین را بازتاب می‌دهد. محرومیت کودکان از کودکی مشکل یک فرد نیست بلکه جامعه در آینده باید با افرادی رو به رو شود که ناخواسته در مسیر بزهکاری هستند.

مبارزه با کار کودکان، تنها با اعلام آمار و برگزاری مناسبت‌های سالانه ممکن نیست. نیازمند سیاست‌گذاری هوشمندانه، تقویت حمایت‌های اجتماعی، جمع‌آوری باندهای سواستفاده‌گر از کودکان، و از همه مهم‌تر، ایجاد فرصت‌های برابر برای آموزش، بهداشت و معیشت خانواده‌هاست. رسانه‌ها، سازمان‌های مردم‌نهاد، و افکار عمومی نیز باید در برابر عادی‌سازی این پدیده ایستادگی کنند.

کودکی، حقی است غیرقابل مذاکره و تا روزی که کودکان در خیابان‌ها کار کنند، نه در مدرسه یاد بگیرند و بازی کنند، هر جشن و بزرگداشتی برای آینده، بی‌معناست.»

انتهای پیام