ارتباط متفورمین، داروی رایج دیابت با افزایش طول عمر
متفورمین که به عنوان داروی اصلی برای درمان دیابت نوع ۲ استفاده می‌شود، اکنون با فواید ضدپیری و افزایش طول عمر هم مرتبط شده است.
به گزارش بازتاب امروز، تحقیقات جدید دانشگاه کالیفرنیا، سن‌دیگو (UC San Diego) نشان می‌دهد که مصرف این دارو در زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ می‌تواند احتمال رسیدن به سنین ۹۰ سال و بالاتر را افزایش دهد.
متفورمین از دیرباز برای بیمارانی تجویز می‌شود که نمی‌توانند تنها با رژیم غذایی و ورزش، قند خون خود را کنترل کنند. پژوهش‌هایی در سال‌های اخیر نشان داده‌اند که فواید این دارو فراتر از کنترل قند خون است و می‌تواند در کاهش خطر ابتلا به زوال عقل و درد ناشی از آرتروز زانو نیز مؤثر باشد.
پژوهشگران در یک مطالعه جدید، روشی به نام «شبیه‌سازی آزمایش بالینی هدفمند» را ابداع کرده‌اند، که امکان شبیه‌سازی آزمایش‌های بالینی تصادفی را فراهم می‌کند، حتی زمانی که انجام این آزمایش‌ها در واقعیت دشوار یا پرهزینه است. دانشمندان با این روش می‌توانند تأثیر داروها یا درمان‌های مختلف را ارزیابی کنند بدون اینکه نیاز به انجام آزمایش‌های پیچیده و پرخرج داشته باشند.
دانشمندان در تحقیق جدید از داده‌های بلندمدت طرحی به نام «ابتکار سلامت زنان» (WHI) استفاده کردند، که سلامت زنان یائسه در آمریکا را طی ۳۰ سال بررسی کرده است. آنها ۴۳۸ زن مبتلا به دیابت نوع ۲ را که تازه شروع به مصرف داروهای ضددیابت کرده بودند، انتخاب و آنها را به دو گروه تقسیم کردند: یک گروه فقط متفورمین و گروه دیگر فقط سولفونیل اوره مصرف می‌کردند. پژوهشگران برای مقایسه عادلانه، مطمئن شدند که دو گروه از نظر سن، سبک زندگی و وضعیت سلامت مشابه هستند. این روش به آنها کمک کرد تا تأثیر این دو دارو را دقیق‌تر بررسی کنند.
نتیجه کلیدی تحقیق آن بود که زنان با مصرف متفورمین، ۳۰ درصد کمتر از زنانی که سولفونیل اوره مصرف می‌کردند، قبل از رسیدن به ۹۰ سالگی درگذشتند. این یافته نشان می‌دهد که شروع درمان با متفورمین پس از تشخیص دیابت نوع ۲، ممکن است با شانس بیشتری برای رسیدن به طول عمر بالا همراه باشد.
پژوهشگران گفتند: «ما دریافتیم که شروع مصرف متفورمین در مقایسه با سولفونیل‌اوره، با احتمال افزایش طول عمر همراه است.»
فعال‌سازی ژن‌های ضد پیری
متفورمین از نظر زیستی، باعث فعال شدن ژن FOXO3 می‌شود؛ ژنی که نقشی کلیدی در فرایند پیری و طول عمر دارد. این ژن در تنظیم پاسخ سلولی به استرس‌های اکسیداتیو نقش دارد، استرسی که از عوامل اصلی پیری محسوب می‌شود. متفورمین با فعال‌سازی ژن‌هایی که باعث افزایش بقای سلولی و مقاومت در برابر مرگ برنامه‌ریزی‌شده سلول‌ها می‌شوند، همچنین تنظیم مکانیسم‌های ترمیم DNA، به احتمال زیاد تأثیرات مثبتی بر سلامت و پیری دارد.
محدودیت‌های مطالعه ارتباط متفورمین و طول عمر
این تحقیق با وجود نتایج امیدوارکننده، محدودیت‌هایی نیز داشت. به عنوان مثال فقط زنان را بررسی کرده، گروه سالم بدون دیابت در آن مقایسه نشده است، همچنین مانند بسیاری از آزمایش‌های بالینی، گروهی که دارونما مصرف کنند در آن حضور نداشتند. به همین دلیل، محققان هشدار می‌دهند که نباید این نتایج را به عنوان اثبات قطعی تأثیر متفورمین بر افزایش طول عمر در نظر گرفت. آنها تأکید می‌کنند که برای درک دقیق‌تر این ارتباط، به تحقیقات بیشتری نیاز است.